روزه داری

خیلی ها میگن ما روزه می گیریم تا به یاد از خودمون محتاج ترها باشیم. آیا واقعا اینجوریه؟!!
ما که سحری سیر می خوریم و روزها رو ثانیه شماری می کنیم تا افطار بشه و بعد شکممون می مالیم تا اونایی که خوردیم بره پایین، چجوری می تونیم به فکر انسانهای محتاج باشیم. حالا کاری ندارم که باید این اعمال اصلاح بشه.
من به یه موضوع دیگه فکر می کنم، با خودم میگم:
اذان مثل پایان زندگیه و غذا مثل اعمال ما می مونه، تا عمرت به دنیا هست می تونی عمل صالح انجام بدی، ولی وقتی اذان زندگیت گفت یعنی هر کاری کردی کافیه، تونستی به مقدار نیاز آب بخوری یا نه باید دست بکشی که وقتت تموم شد. حالا اگه آب کمی خوردی باید جواب پس بدی، نه به خدا! نه به کسی! بلکه به خودت، به دل آتیش گرفته از تشنه گیت، و این همون جهنم برای تو، ولی اگه زمان سحر خوب سیراب شدی افطار خوش خوشونت می شه و از خودت راضی می شی چون افطاری همون بهشتی که در انتظارش بودی.