و اما عشق...

این نوشته رو خودم نوشتم، اگه غلط املایی یا گرامری داره به بزرگی خودتون ببخشید.

منتظر نظرات گرمتون هستم

---

عشق بهترین پدیده ی هستی و نایابترین گوهر گران بهاست که دنیا به خاطر آن بنا شده است.
اول از همه این رو بگم که به نظرم من خدا چون انسان رو دوست داشته، خلقش کرده و خورشید و ماه و هر چیزی رو به خدمت او درآورده و انسان رو اشرف مخلوقات قرار داده، ولی باز عشقی پدیدار نشده، چون عشق نمی تونه یکطرفه باشه. شاید برای همین بوده که خدا خودشو از دیدگان انسانها پنهان کرده تا با قدرت تفکر و تعقل و احساسش خدا رو پیدا کنه و دوستش داشته باشه. در این صورت هست که عشق پدیدار میشه چون عشق یک دوست داشتن دوطرفه هست، پس نتیجه می گیریم که خدا همیشه داوطلب ایجاد رابطه عشق بین خودش و انسانهاست.
حال این که انسان برای سیراب شدن از عشق، خودش رو اسیر عشق زمینی می کنه و چون اطلاعاتش هم ناقص خیلی وقتا دوست داشتن یکی رو با عنوان عشق به خودش غالب می کنه و وقتی طرف مقابل بی علاقه گی می کنه و یا ترکش می کنه، با خودش فکر می کنه توی عشق شکست خوده و دل شکسته می شه ولی به خداوندی خودش قسم عشق یک طرفه نمیشه چون اگه عشق یک طرفه می شد خدا قبل انسان فرشته ها رو آفریده بود و اونا رو دوست داشت و فرشته ها هم بدون هیچ اراده ای از خودش و به اذن خدا دوستش داشتند.
و اما عشق واقعی زمینی رو از نظر خودم توصیف می کنم. یک عشق واقعی بین دو انسان زمانی پدیدار میشه که دو انسان واقعا هم دیگر رو دوست دارن، خواهشن دقت کنید یعنی دو نفر از ته دل هم دیگر دوست داشته باشند و عشق بینشون آتشین یا هوس بازانه نباشه.
یه چیزی هم که از نظرم مسخره میاد این عشق هایی که به نرسیدن ختم می شه که بیشترم تو داستانهاست و اصلا به این خاطر نوشته می شه که دغدغه جوانان هست و می تونه از اون طریق اشک خواننده رو در بیاره چون به نظر من عشق اگه خالص باشه به رسیدن متهی می شه و احساسی پاک و زیبا برای دو طرف به همراه داره و از نوشیدن اون هیچ کدوم سیراب نمی شند.
به نظر من عشق واقعی زمینی می تونه به عشق آسمانی و خدایی نیز وصل بشه که زندگی رو بهشت می کنه.